Laatst hadden we een vriendje van Jemuel over de vloer. Een superlief mannetje, dat ik sinds jaar en dag van een afstand ken, omdat Jemuel en hij dezelfde leeftijd hebben. Hij valt me op, omdat hij in vergelijking met andere leeftijdsgenootjes méga-sociaal is. Kom ik hem in het dorp op de fiets tegen, dan roept hij altijd opgewekt: ‘Hoi moeder van Jemuel!!!’, zonder schroom of wat ook. Iets, wat voor jongetjes van zijn leeftijd vrij ongewoon is. En als we op vakantie zijn geweest, vraagt hij met oprechte interesse: “Hallo moeder van Jemuel, hebben jullie een fijne vakantie gehad?” De wijze waarop hij op zo jonge leeftijd weet aan te sluiten op emoties, onderscheidt hem van anderen en maakt hem in mijn ogen ‘adorable’.

Manasse, mijn jongste, vertrok laatst van school voor een schoolreisje naar Slagharen. O, wat had hij een zin! Met een brede glimlach op zijn gezicht zwaaide hij me vanuit een volle bus uit. Joyce was net voor een paar dagen naar London vertrokken, waardoor ik de kids een lang weekend voor mezelf had. Supergezellig, alhoewel mijn jongens me dan ook graag 'uitproberen'. Bij papa kan altijd meer dan bij mama!

Toen ik een jaar of achttien was werd in onze gemeente een conferentie georganiseerd met als thema: Vaderliefde. Mij werd gevraagd om mee te draaien in het gebedsteam. Het leek me wel wat, want bidden voor mensen vond ik tof! Het enige probleem was: hoe moest ik bidden voor mensen, terwijl ik niet precies wist wat Gods Vaderliefde inhield? Ja, ik was vol van God, maar keek vooral naar Hem op als zijnde groot, machtig en heilig. God als Vader? Dat ging er bij mij niet helemaal in.

“Achterlijk wijf!!! Je hoort op de stoep te rennen, NIET op straat... stomme doos!!!” Ik kijk links van me en zie hoe het raampje van een klein blauw autootje naar boven wordt geschoven, waarna ‘de boze mevrouw’ in rap tempo wegsjoeft. Ik sta perplex en kan nog net op cynische toon uitbrengen: “Nou… ú ook een fijne dag toegewenst, hóór!!!”

Onlangs baalde ik er weer eens van dat ik niet perfect ben. Heb jij daar ook wel eens last van? Dat je tegen zaken aanloopt, waarvan je denkt: huh?, daar had ik toch allang mee afgerekend? Hoe kan het opnieuw zó de kop opsteken? En meteen daar achteraan denk je: zie je wel! Ik ben niet perfect! Ik schiet tekort!

Ik kon me herinneren hoe ik voor hem had gebeden. Hoe ik God om genezing had gevraagd. De jongeman, die een goede vriend bleek te zijn, vertelde me dat de jongen zo’n vier weken na ons gebed overleed…

Herken je dat? Je leeft niet meer in slavernij (Egypte), maar ook niet bepaald in het beloofde land (Kanaän). Je hangt er een beetje tussenin en bevindt je als het ware halverwege de tunnel. Te ver om terug te gaan, maar ook nog zó’n eind voor de boeg… Je zou het ‘Niemandsland’ kunnen noemen. Het gevoel dat wat je doet niet zoveel uitmaakt. Toch is dit misschien wel een van de meest bijzondere plekken waar je kunt zijn.

Iemand vertrouwen, betekent dat je gelooft dat je op iemand kunt rekenen. Je vertrouwen geven kan lastig zijn, vooral wanneer je het moeilijk vindt om de controle uit handen te geven. Dat geloven ook alles met vertrouwen te maken heeft, kun je opmaken uit het volgende verhaal...

We kennen het allemaal: mooie, maar ook taaie momenten in het leven. Stormen noemen we ze ook wel. De één schaart ze onder ‘geestelijke strijd’, terwijl de ander de ander ze ziet als onderdeel van het leven. Ik heb inmiddels ontdekt dat iedereen vroeg of laat stormen meemaakt. En niet alleen wij, maar ook Jezus beleefde ze.