Toen ik een jaar of achttien was werd in onze gemeente een conferentie georganiseerd met als thema: Vaderliefde. Mij werd gevraagd om mee te draaien in het gebedsteam. Het leek me wel wat, want bidden voor mensen vond ik tof! Het enige probleem was: hoe moest ik bidden voor mensen, terwijl ik niet precies wist wat Gods Vaderliefde inhield? Ja, ik was vol van God, maar keek vooral naar Hem op als zijnde groot, machtig en heilig. God als Vader? Dat ging er bij mij niet helemaal in.

“Achterlijk wijf!!! Je hoort op de stoep te rennen, NIET op straat... stomme doos!!!” Ik kijk links van me en zie hoe het raampje van een klein blauw autootje naar boven wordt geschoven, waarna ‘de boze mevrouw’ in rap tempo wegsjoeft. Ik sta perplex en kan nog net op cynische toon uitbrengen: “Nou… ú ook een fijne dag toegewenst, hóór!!!”

Onlangs baalde ik er weer eens van dat ik niet perfect ben. Heb jij daar ook wel eens last van? Dat je tegen zaken aanloopt, waarvan je denkt: huh?, daar had ik toch allang mee afgerekend? Hoe kan het opnieuw zó de kop opsteken? En meteen daar achteraan denk je: zie je wel! Ik ben niet perfect! Ik schiet tekort!

Ik kon me herinneren hoe ik voor hem had gebeden. Hoe ik God om genezing had gevraagd. De jongeman, die een goede vriend bleek te zijn, vertelde me dat de jongen zo’n vier weken na ons gebed overleed…

Herken je dat? Je leeft niet meer in slavernij (Egypte), maar ook niet bepaald in het beloofde land (Kanaän). Je hangt er een beetje tussenin en bevindt je als het ware halverwege de tunnel. Te ver om terug te gaan, maar ook nog zó’n eind voor de boeg… Je zou het ‘Niemandsland’ kunnen noemen. Het gevoel dat wat je doet niet zoveel uitmaakt. Toch is dit misschien wel een van de meest bijzondere plekken waar je kunt zijn.

Iemand vertrouwen, betekent dat je gelooft dat je op iemand kunt rekenen. Je vertrouwen geven kan lastig zijn, vooral wanneer je het moeilijk vindt om de controle uit handen te geven. Dat geloven ook alles met vertrouwen te maken heeft, kun je opmaken uit het volgende verhaal...

We kennen het allemaal: mooie, maar ook taaie momenten in het leven. Stormen noemen we ze ook wel. De één schaart ze onder ‘geestelijke strijd’, terwijl de ander de ander ze ziet als onderdeel van het leven. Ik heb inmiddels ontdekt dat iedereen vroeg of laat stormen meemaakt. En niet alleen wij, maar ook Jezus beleefde ze.

Kun jij het je nog herinneren? Jouw vader of moeder, opa of oma die je leerde fietsen? Ik weet nog goed hoe mijn vader dat deed. Hij haalde de zijwieltjes van mijn kinderfiets los en liet me zitten, terwijl hij het zadel stevig vasthield. Langzaam begon ik vaart te maken, terwijl hij mee rende… net zo lang tot ik mijn balans had gevonden. Pas dan liet hij los.

2016: Een prachtig jaar, waarin we opnieuw veel mensen mochten bereiken met de eenvoudige boodschap van Jezus. Het is allemaal mogelijk vanwege jouw steun. Dank-je-wel! Bekijk hier ons jaarverslag.