De mens is een emotioneel wezen. We zitten vol met emoties, zoals boosheid, paniek, verdriet, angst en jaloezie. Heftige gevoelens die zomaar bij je naar binnen kunnen denderen en waar je je zelfs schuldig over kunt voelen. Maar je bent gemaakt naar Gods evenbeeld. Als jij emoties hebt en voelt, reken dan maar dat God ze ook heeft.

In Matteüs 14 lezen we hoe de leerlingen van Jezus in een storm terechtkomen. Terwijl ze met hun diepste angsten kennismaken, komt Jezus naar ze toe gewandeld. Over het water!

Heb je weleens zo´n situatie meegemaakt in je leven waarin je dacht: ik kan niet meer? Dat iets het uiterste van je vergde en je geen energie meer had? Bij de overdenking van dag 62 schreef ik: ‘Ga door, want misschien staat de overwinning om de hoek voor je klaar.’ Soms hebben wij de genade van God nodig om te kunnen zien hoe ver we al zijn. Opgeven kost je maar één moment, volhouden duurt een leven lang.

In Lucas 13 lezen we het verhaal van een boom waar geen vijgen aan groeien… maar liefst drie jaar lang! De eigenaar zegt tegen de wijngaardenier: “Al drie jaar kom ik kijken en al drie jaar is het mis.

Jezus heeft gezegd dat Hij ons ‘vissers van mensen’ zal maken, maar dan moeten we wel vissen op een plek waar vissen zijn. Het lijkt er vaak op dat we vooral vissen in onze eigen badkuip. We hopen binnen de kerk nog een verdwaald visje tegen te komen.

Ben je bekend met het verhaal van de Emmaüsgangers? Twee mannen die méga-teleurgesteld waren in Jezus? Ze hadden al hun hoop op Hem gevestigd: Hij zou hun nieuwe koning worden; een koning die álles zou veranderen, beter zou maken. Maar het mocht niet zo zijn: Jezus werd aan het kruis genageld. Hij stierf. Wat nu? Hun droom lag aan diggelen!

Alles wat we doen, doen we uit genade. Klinkt wat cliché, en toch is het heel makkelijk om die krachtige boodschap uit het oog te verliezen. Ik vind de uitspraak van Jezus in Lukas 7 daarom zo mooi: ‘Waarmee zal ik de mensen van deze generatie vergelijken?

De gelijkenis van de talenten kennen we allemaal. Een man ging op reis en gaf zijn geld in beheer bij zijn dienaren. Ze kregen de opdracht om met dit geld handel te drijven en hun talenten te vermenigvuldigen. Bij zijn terugkeer riep de man zijn dienaren ter verantwoording.

Op een dag gaat Jezus naast de offerkist in de tempel zitten en kijkt persoonlijk mee hoeveel iedereen erin stopt. Stel je voor dat jouw dominee dat zou doen! Wij zouden zeggen: dat gaat hem niks aan. Maar Jezus kijkt ongegeneerd mee. Aan het einde van de dag trekt Hij de volgende conclusie: bijna iedereen heeft gegeven vanuit zijn overvloed, behalve de weduwe. Zij gaf alles wat ze had. Het waren maar een paar muntjes, maar Jezus keek naar haar hart en wist dat ze eigenlijk alles gaf.