Laatst hadden we een vriendje van Jemuel over de vloer. Een superlief mannetje, dat ik sinds jaar en dag van een afstand ken, omdat Jemuel en hij dezelfde leeftijd hebben. Hij valt me op, omdat hij in vergelijking met andere leeftijdsgenootjes méga-sociaal is. Kom ik hem in het dorp op de fiets tegen, dan roept hij altijd opgewekt: ‘Hoi moeder van Jemuel!!!’, zonder schroom of wat ook. Iets, wat voor jongetjes van zijn leeftijd vrij ongewoon is. En als we op vakantie zijn geweest, vraagt hij met oprechte interesse: “Hallo moeder van Jemuel, hebben jullie een fijne vakantie gehad?” De wijze waarop hij op zo jonge leeftijd weet aan te sluiten op emoties, onderscheidt hem van anderen en maakt hem in mijn ogen ‘adorable’.