De mens is gemaakt voor geluk en gezondheid. Dat was Gods originele plan toen Hij zijn levensadem deelde met de mens. De Bijbel zegt in Psalm 8 vers 6 zelfs dat we als goden zijn gemaakt. Dat betekent dat we naar Gods evenbeeld zijn gemaakt, dat we op Hem lijken. Ik denk weleens: we lijken misschien wel heel veel op God. Hij heeft ons zo’n bijzonder vermogen gegeven om te denken en invloed te hebben, dat we ons gelijk of bijna hoger achten dan Hem en denken dat we Hem niet nodig hebben.

Hitler mag naar de hel, daar zijn heel wat mensen het over eens. Vaak, als ik probeer uit te leggen dat Jezus naar de wereld kwam om ons te redden van de zonde, krijg ik als tegenwerping: ‘Ik ben toch geen slecht mens? Ik doe allerlei goede dingen. Natuurlijk is het makkelijk om jezelf te vergelijken met mensen die het slechter doen dan jij. En in vergelijking met Hitler ben je natuurlijk een heilige. Toch weet je dat er dingen zijn waarin je tekort bent geschoten of waar je fout zat. Die kennis van goed en kwaad zit in je hart. Waarom zeggen we dan zo gemakkelijk: ‘Ik ben een goed mens’? Ik hoor mensen ook wel eens zeggen: ‘Als God liefde is, stuurt Hij je toch niet naar de hel?’ Dat klopt. God zal je nooit naar de hel sturen. In Matteüs 25 vers 41 staat dat de hel is voorbereid voor de satan en zijn demonen. Gods grootste tegenstander staat Gods grootste straf te wachten. God heeft juist voorzien in ontsnapping aan die hel!

Voor sommige mensen is het begrip ‘God’ veel te algemeen. Alles wat je aanbidt, zou jouw god kunnen zijn. Het kan je vriend of vriendin zijn, je spelcomputer of je nieuwe tv. Sommige mensen aanbidden de zon als God. Maar als God dan bestaat, wie is Hij dan en wat is Zijn naam? Op de hele wereld claimen tal van religies het bij het juiste eind te hebben: wij dienen de ware God. Een goede vriend van me zei op een dag: ‘David, álle wegen leiden naar Rome. Het maakt niet uit in welke God je gelooft, uiteindelijk gaan we allemaal naar dezelfde hemel.’ Dat was zijn theorie. Maar wist je dat in heel veel religies de hemel niet toegankelijk is voor mensen?

Er is een grote kans, dat wanneer je God niet kent, je na het lezen van de eerste twee hoofdstukken zegt: “Je hebt me niet overtuigd.” En wanneer ik tijd zou hebben om persoonlijk met je te praten, zouden we waarschijnlijk in een diepe discussie belanden waarin jij je argumenten tégen God hebt en ik mijn argumenten vóór God. Maar waarschijnlijk zouden we dan een heel vermoeiende tijd hebben, zonder resultaat. Ik heb de vorige hoofdstukken dan ook niet zozeer geschreven om je te overtuigen, maar om je te prikkelen. Tenslotte zijn er wereldwijd twee miljard mensen die geloven dat God bestaat. Dat is een té groot succes voor een verzonnen verhaal!

Na een lange vlucht naar Afrika en een vermoeiende rit door de Saharawoestijn ontmoette ik een groep nomaden, de Fulani. Het waren geharde mannen met grote doeken om hun hoofd tegen de wind en het zand. Ik vertelde hen over de liefde van Jezus; dat God naar de wereld kwam door zijn Zoon te geven. Ze zeiden letterlijk tegen me: ‘Dat is het beste nieuws dat we ooit in de woestijn hebben gehoord.’

Als er een God is, waarom is er dan zoveel ellende in de wereld? Als ik één vraag vaak heb gehoord, dan is het deze. Misschien houdt het jou ook wel bezig. Er is een enorme ongelijkheid in de wereld: arm en rijk, dik en dun, zwart en blank, nat en droog, eenzaamheid en gezelligheid, knap en lelijk (naar onze maatstaven!) en ga maar door. Voor veel mensen zijn al deze verschillen het bewijs dat er nooit een God kan zijn, want het is niet eerlijk!

Laatst hadden we een vriendje van Jemuel over de vloer. Een superlief mannetje, dat ik sinds jaar en dag van een afstand ken, omdat Jemuel en hij dezelfde leeftijd hebben. Hij valt me op, omdat hij in vergelijking met andere leeftijdsgenootjes méga-sociaal is. Kom ik hem in het dorp op de fiets tegen, dan roept hij altijd opgewekt: ‘Hoi moeder van Jemuel!!!’, zonder schroom of wat ook. Iets, wat voor jongetjes van zijn leeftijd vrij ongewoon is. En als we op vakantie zijn geweest, vraagt hij met oprechte interesse: “Hallo moeder van Jemuel, hebben jullie een fijne vakantie gehad?” De wijze waarop hij op zo jonge leeftijd weet aan te sluiten op emoties, onderscheidt hem van anderen en maakt hem in mijn ogen ‘adorable’.

Manasse, mijn jongste, vertrok laatst van school voor een schoolreisje naar Slagharen. O, wat had hij een zin! Met een brede glimlach op zijn gezicht zwaaide hij me vanuit een volle bus uit. Joyce was net voor een paar dagen naar London vertrokken, waardoor ik de kids een lang weekend voor mezelf had. Supergezellig, alhoewel mijn jongens me dan ook graag 'uitproberen'. Bij papa kan altijd meer dan bij mama!

Toen ik een jaar of achttien was werd in onze gemeente een conferentie georganiseerd met als thema: Vaderliefde. Mij werd gevraagd om mee te draaien in het gebedsteam. Het leek me wel wat, want bidden voor mensen vond ik tof! Het enige probleem was: hoe moest ik bidden voor mensen, terwijl ik niet precies wist wat Gods Vaderliefde inhield? Ja, ik was vol van God, maar keek vooral naar Hem op als zijnde groot, machtig en heilig. God als Vader? Dat ging er bij mij niet helemaal in.